ΟΙ ΣΤΥΜΦΑΛΙΔΕΣ ΟΡΝΙΘΕΣ

Η Στυμφαλία λίμνη βρίσκεται στην Πελοπόννησο και συγκεκριμένα στην ορεινή Κορινθία. Αμέτρητα ήταν τα πουλιά που κούρνιαζαν εκεί. Όταν σηκώνονταν σκοτείνιαζαν τον ήλιο. Οι εικόνες τους στόλιζαν το ναό της Στυμφαλίας Αρτέμιδος, της δέσποινας αυτού του βαλτότονερου. Ήταν ανθρωποφάγα πουλιά που ΄όπως λέγεται τα είχε μεγαλώσει ο Άρης. Τα φτερά τους ήταν τόσο μυτερά που όποιον τον κτυπούσαν τον πλήγωναν.Ο Ηρακλής πήρε διαταγή από τον Ευρυσθέα να διώξει τα πουλιά από την περιοχή. Ανέβηκε πάνω στο ύψωμα, στην άκρη του βάλτου, κι έσκιαζε τα πουλιά κάνοντας μεγάλο θόρυβο. Λένε ότι είχε χρησιμοποιήσει χάλκινα κρόταλα.Σε αγγειογραφίες βλέπουμε τον ήρωα να σημαδεύει τα πουλιά με σφεντόνα ή να τα κτυπάει με ένα ραβδί Το κυριότερο όμως όπλο του ήταν το τόξο του. Τα πουλιά που γλύτωσαν από το σημάδι, πέταξαν στο νησί του Άρεως, στη Μαύρη Θάλασσα. Εκεί αργότερα είχαν μαζί τους φασαρίες οι Αργοναύτες. Αφού έφερε και αυτό τον άθλο εις πέρας ο Ηρακλής έφερε τα σκοτωμένα πουλιά στον Ευρυσθέα.

ΟΙ ΣΤΑΒΛΟΙ ΤΟΥ ΑΥΓΕΙΑ

Στην πλούσια χώρα της Ήλιδας βασίλευε, την εποχή του Ηρακλή,ο Αυγείας, που ήταν γιος του Ήλιου. Θνητός πατέρας του ήταν ο Φόρβας, ο γιος ενός Λαπίθη. Ο Αυγείας είχε τρία παιδιά: τον Αγασθένη, τον Φυλέα και τον Αγαμήδη ή την Αγαμήδη, που ήξερε πολύ καλά την τέχνη να ξεχωρίζει τα βότανα.
Η δύναμη του Αυγεία και τα πλούτη του τον είχαν κάνει ξακουστό. Για να φυλάξει τους θησαυρούς του είχε φωνάξει δυο περίφημους αρχιτέκτονες της εποχής του, τον Τροφώνιο και τον Αγαμήδη, από τον Ορχομενό, και του έκτισαν ένα απόρθητο θησαυροφυλάκιο.

Ονομαστά ήταν τα κοπάδια του από βόδια και πρόβατα. Του τα είχε δωρίσει ο πατέρας του Ήλιος και ήταν τόσα πολλά που δεν χωρούσαν σε ένα λιβάδι. Είχε απλωθεί σε όλη την Ήλιδα. Λέγεται ότι για την αναπαραγωγή των αγελάδων είχε 12 άσπρους ταύρους, σαν τα κρίνα. Το πιο όμορφο τον είχε ονομάσει Φαέθων.Ακόμα λέγεται ότι ο Αυγείας καυχιόταν ότι μαζί με τα δικά του βόδια έτρεφε και τα ιερά βόδια του θεού Ήλιου.Από τα τόσα ζώα που είχε ο Αυγείας η κοπριά που μαζευόταν ήταν τόση που οι υπηρέτες του δεν προλάβαιναν να καθαρίσουν τους στάβλους Στο τέλος γέμισαν οι στάβλοι ως απάνω αλλά και σχηματίστηκαν λόφοι σε ολόκληρη τη χώρα. Η βρόμα από την τόση κοπριά έκοβε την ανάσα των ανθρώπων. Τα χωράφια άρχισαν να καταστρέφονται αφού δεν μπορούσαν να τα καλλιεργήσουν και έγιναν χέρσα. Η μόλυνση απειλούσε τους ανθρώπους και τα ζώα με αρρώστιες. Ο Αυγείας ήταν σε πολύ δύσκολη θέση. Μάταια προσπαθούσε να βρει μια λύση.Όταν Ευρυσθέας άκουσε γι' αυτό το κακό και σκέφτηκε να στείλει εκεί τον Ηρακλή. Τον διέταξε να καθαρίσει τη χώρα του Αυγεία μέσα σε μια μέρα, μεταφέροντας την κοπριά με τα χέρια του, γιατί πίστευε ότι δε θα τα κατάφερνε και έτσι θα τον ταπείνωνε.
Ο Ηρακλής όταν παρουσιάστηκε στον Αυγεία του είπε ότι μπορούσε να τον σώσει από αυτό το κακό και μάλιστα του απέκρυψε ότι ήταν απεσταλμένος του Ευρυσθέα. Ο Αυγείας τον ρώτησε τι αμοιβή ζητούσε. Ο Ηρακλής ζήτησε ένα μέρος του βασιλείου του ή το ένα δέκατο από τα κοπάδια του. Ο Αυγείας συμφώνησε και μάλιστα κάλεσε και το γιο του, το Φυλέα, να είναι μάρτυρας σε αυτή τη συμφωνία. Βέβαια ο Αυγείας μέσα του δεν πίστευε ότι ο Ηρακλής θα κατάφερνε μέσα σε μια μέρα να τελειώσει τη δουλειά όπως του είχε υποσχεθεί.Ο Ηρακλής αμέσως έπιασε δουλειά. Δεν ακολούθησε την εντολή του Ευρυσθέα, αλλά άνοιξε ένα βαθύ χαντάκι που περνούσε μέσα από τα χωράφια και τους στάβλους και μέσα σε αυτό διοχέτευσε τα νερά του Αλφειού και του Πηνειού ποταμού. Το ορμητικό νερό περνώντας μέσα από τα χωράφια και τους στάβλους παρέσυρε την κοπριά σε λίγες ώρες και την έριξε στη θάλασσα. Έτσι ο Ηρακλής καθάρισε την κοπριά όπως έλεγε η συμφωνία. Επίσης έδωσε συμβουλές στον Αυγεία πως έπρεπε να κτιστούν οι στάβλοι, έτσι ώστε να καθαρίζονται μόνοι τους με τα νερά των ποταμών που θα περνούσαν από μέσα τους.

Ήρθε η ώρα να ζητήσει την αμοιβή του από τον Αυγεία. Ο Αυγείας έψαχνε τρόπο να μην πληρώσει τον Ηρακλή. Και τον βρήκε. Έμαθε ότι τον Ηρακλή τον είχε στείλει ο Ευρυσθέας να καθαρίσει τη χώρα του Αυγεία από την κοπριά και μάλιστα με τα χέρια του. Αρνήθηκε να τον πληρώσει μιας και ήταν υποχρεωμένος να το κάνει αφού τον είχε διατάξει ο Ευρυσθέας.
Ο Ηρακλής επέμενε και τότε ο Αυγείας πρότεινε να ορισθούν δικαστές για να δώσουν αυτοί τη λύση στη διαφορά τους. Ο Ηρακλής κάλεσε το γιο του Αυγεία, το Φυλέα, που ήταν μάρτυρας στη συμφωνία, ο οποίος αναγνώρησε το δίκιο του και καταδίκασε την άδικη συμπεριφορά του πατέρα του. Ο Αυγείας μετά από αυτό εξοργίστηκε πιο πολύ και έδιωξε τον Ηρακλή και το γιο του. Ο Ηρακλής πήγε πρώτα στην Ώλενο και μετά στις Μυκήνες για να αναγγείλει στον Ευρυσθέα ότι εκτέλεσε την εντολή του. Αυτός όμως δεν ήθελε να του αναγνωρίσει αυτό τον άθλο γιατί δεν τον έκανε όπως τον διέταξε. Ο δε Φυλέας εξορίστηκε στο Δουλίχιο.Ο Ηρακλής δεν μπόρεσε να δεχτεί αυτή την αδικία εκ μέρους του Αυγεία γι' αυτό εξεστράτευσε με στρατό εναντίον του. Αφού πέρασε πολλές περιπέτειες, έφτασε στην Ήλιδα, νίκησε τον Αυγεία και ξανάφερε πίσω το Φυλέα στο βασίλειό.

            

Ο ΕΡΥΜΑΝΘΙΟΣ ΚΑΠΡΟΣ

Ο Ερύμανθος είναι ένα βουνό στο νομό Αρκαδίας, στα σύνορα με την Αχαΐα και την Ηλία. Εκεί είχε το χοροστάσι της η θεά Άρτεμης. Εκεί στάλθηκε και ο Ηρακλής, με εντολή του Ευρυσθέα, για να εκτελέσει τον τέταρτο άθλο του.
Η Θεά Άρτεμις είχε χαρίσει στον Ερύμανθο ένα τεράστιο αγριόχοιρο. Αυτός από εκεί εξορμούσε σε ολόκληρη την περιοχή της Ψωφίδας και του Λασιώνα στην Πελοπόννησο, όπου τρομοκρατούσε και κατέστρεφε τα σπαρτά των χωρικών, ενώ με τους χαυλιόδοντές του ξέσκιζε όποιο ζώο έβρισκε μπροστά του. Αυτό το ζώο ενοχλούσε και τους Κενταύρους, οι οποίοι δεν μπορούσαν να το αντιμετωπίσουν όταν κατέβαινε στο δάσος της Φολόης για τροφή και νερό.

Ο Ηρακλής είχε εντολή να φέρει τον κάπρο ζωντανό στο Άργος. Δύσκολο το έργο του γι' αυτό πριν πάει να συναντήσει τον κάπρο πέρασε από το φίλο τον Κένταυρο, το Φόλο, για να πάρει πληροφορίες για το ζώο.

Ο Ηρακλής με τέχνασμα οδήγησε το άγριο θηρίο στο φαράγγι της Φολόης, που το είχε φράξει με δίχτυ και αφού το πλησίασε κρυφά και από τα πλάγια, για να μην τον ξεσκίσει με τους χαυλιόδοντές του, το έπιασε και το έδεσε. Πήρε τον κάπρο στους ώμους και τον πήγε στον Ευρυσθέα. Μόλις τον είδε ο Ευρυσθέας από το φόβο του κρύφτηκε σε ένα μεγάλο πιθάρι Ηρακλής σαν ανάθημα έστειλε τα δόντια του κάπρου στο Ναό του Απόλλωνα στην Κύμη.

ΤΟ ΕΛΑΦΙ ΤΗΣ ΚΕΡΥΝΕΙΑΣ

Κάποτε η Άρτεμης είχε βγει για κυνήγι με τα σκυλιά της και έφτασε στο βουνό Παράσσιο. Εκεί, καθώς περιπλανιόταν μέσα στο δάσος , συνάντησε μπροστά της πέντε πανέμορφες λαφίνες με χρυσά κέρατα, χάλκινα πόδια και θέλησε να τα αποκτήσει. Τις κυνήγησε και έπιασε μόνο τις τέσσερις, που τις έζεψε στο άρμα της. Η πέμπτη της ξέφυγε, πέρασε τον ποταμό Κελάδωνα και έφτασε στο βουνό Κερύνεια και ζούσε από τότε εκεί και έτσι πήρε και το όνομά της. θεωρούνταν η ιερή ελαφίνα της Άρτεμις Ορθωσίας, γιατί της την είχε αφιερώσει η Νύμφη Ταϋγέτη, η κόρη του Άτλαντα από το εξής περιστατικό:

 κάποτε ο Δίας ερωτεύτηκε την πανέμορφη η Ταϋγέτη και ήθελε να ενωθεί μαζί της χωρίς εκείνη να το επιθυμεί Δίας κυνηγούσε την Ταϋγέτη και τη δύσκολη εκείνη στιγμή η Άρτεμης μεταμόρφωσε την Ταϋγέτη σε ελαφίνα και έτσι γλύτωσε από το Δία. Όταν ξανάγινε γυναίκα, αφιέρωσε μια λαφίνα στην Άρτεμη από ευγνωμοσύνη. Στο λαιμό του ζώου κρέμασε μια χρυσή κορδέλα που έγραφε ότι είναι αφιερωμένη στη θεά Άρτεμη.
Αυτή την ιερά ελαφίνα επιθυμούσε Ευρυσθέας και διέταξε τον Ηρακλή να του τη φέρει ζωντανή στις Μυκήνες.

                Ο Ηρακλής αναζητά την "κερυνίτιν έλαφον":

 Ο Ηρακλής ξεκίνησε αμέσως για να βρει την ιερή λαφίνα, που έτρεχε τόσο γρήγορα και κανείς δεν μπορούσε να την πιάσει. Την πήρε στο κατόπι, ανέβαιναν βουνά κατέβαιναν σε πεδιάδες, περνούσαν από δάση και λιβάδια. Έναν ολόκληρο χρόνο την κυνηγούσε ώσπου κάποια στιγμή φάνηκε ότι το ζώο άρχισε να κουράζεται. Κάποια στιγμή την έφτασε στο βουνό Αρτεμίσιο, αλλά και πάλι του ξέφυγε και προχώρησε και από εκεί προχώρησε δυτικά και έφτασε στον ποταμό Λάδωνα. Καθώς μπήκε μέσα στο νερό και κόντευε να φτάσει στην άλλη όχθη ο Ηρακλής πήρε τη μεγάλη απόφαση να την τραυματίσει και ας παρέβαινε την εντολή. Τράβηξε ένα βέλος από τη φαρέτρα του το έβαλε στο τόξο του και τράβηξε          τη χορδή του. σε λίγο το ελάφι ήταν πεσμένο και ανήμπορο στο χώμα. Μόλις ο Ηρακλής πέρασε το ποτάμι την έπιασε, τις έδεσε τα πόδια, τη φορτώθηκε στον ώμο και κίνησε για τις Μυκήνες.
Στο δρόμο του για τις Μυκήνες ο Ηρακλής συνάντησε τον Απόλλωνα και την Άρτεμη, η οποία μόλις είδε τραυματισμένο την ιερή λαφίνα της θύμωσε, του πήρε το ζώο και τον κατηγορούσε ότι ήθελε να το σκοτώσει. Με κόπο ο Ηρακλής κατάφερε να πει στην Άρτεμη ότι δεν είχε σκοπό να το σκοτώσει, αλλά μόνο να το τραυματίσει για να μπορέσει να το πιάσει για να το πάει στον Ευρυσθέα μιας και εκτελούσε εντολή του. Η Άρτεμης πείστηκε, της πέρασε ο θυμός και έδωσε πίσω το ελάφι στον Ηρακλή.    

Η ΛΕΡΝΑΙΑ ΥΔΡΑ

Η ΛΕΡΝΑΙΑ ΥΔΡΑ

Στο Άργος, στο έλος της Λέρνης ζούσε, τα παλιά χρόνια, ένα τέρας, η Λερναία Ύδρα. Πατέρας της ήταν ο Τυφώνας και μητέρα της η Έχιδνα. Είχε εννέα φιδίσια κεφάλια γεμάτο δηλητήριο. Κάθε τόσο έβγαινε από την κρυψώνα της, ρήμαζε τα κοπάδια και σκορπούσε τον τρόμο στους ανθρώπους. Έδωσε εντολή ο Ευρυσθέας στον Ηρακλή να σκοτώσει το θηρίο.

Ο Ηρακλής αφού πήρε το τόξο, τα βέλη, το ρόπαλό του και φόρεσε τη λεοντή του ξεκίνησε για να συναντήσει το θηρίο. Μέρες ολόκληρες περίμενε ο Ηρακλής το θηρίο αλλά αυτό δε φαινόταν πουθενά. Τότε ο Ηρακλής σκέφτηκε να βάλει φωτιά για να εξαναγκάσει το θηρίο να βγει από τη φωλιά του. Μάζεψε ξύλα, άναψε φωτιά, ύστερα πήρε τα βέλη του από τη φαρέτρα που ήταν στολισμένα στην άκρη με ένα φτερό αετού, τα άναβε και τα έριχνε στις ξερές καλαμιές. Ο τόπος λαμπάδιασε. Ο βάλτος αναταράχτηκε. Το τέρας εμφανίστηκε αγριεμένο και όρμησε στον Ηρακλή. Εκείνος άρπαξε το σπαθί του κι άρχισε να κόβει τα κεφάλια. Ένα έκοβε δυο φύτρωναν. Ο Ηρακλής φώναξε τον Ιόλαο να φέρει αναμμένα ξύλα και τον διέταξε κάθε φορά που αυτός θα έκοβε ένα κεφάλι αυτός θα έκαιγε την πληγή. Το σχέδιο πέτυχε, η Ύδρα δεν έβγαζε πια κεφάλια. Και εκεί που κοντεύανε να ξεμπερδέψουν πετάχτηκε από το βάλτο ένας πελώριος κάβουρας, χύμηξε στον Ηρακλή και του έδωσε μια γερή δαγκωνιά. Ο Ηρακλής του έδωσε μια με το σπαθί του και του τρύπησε το κόκαλο. Πήρε η θεά Ήρα τον κάβουρα, γιατί αυτή τον είχε στείλει, και τον πέταξε στον ουρανό όπου έγινε ο αστερισμός του Καρκίνου.

Τώρα είχε μείνει το τελευταίο κεφάλι της Ύδρας, που έλεγαν πως ήταν αθάνατο. Με μια δυνατή σπαθιά ο Ηρακλής το έκοψε και το έθαψε κάτω από μια μεγάλη πέτρα. Πριν φύγει, έβγαλε τη χολή της Ύδρας και βούτηξε μέσα στο δηλητήριο τα βέλη του, τα οποία έγιναν θανατηφόρα.